Po blisko trzydziestu latach od zakończenia swojej pracy zawodowej, profesor Zbigniew Horbowy projektuje zupełnie nowe dzieła które są zwieńczeniem jego wspaniałej kariery projektanta. Zawiera w niej formy które nawiązują do realizacji z okresu pracy zawodowej, tworząc jednocześnie te, które przez wszystkie lata z różnych powodów przekładał "na później", oraz kilka zupełnie nowych form artystycznych, ściśle limitowanych, certyfikowanych i wykonanych według historycznej już technologii, będących absolutnym unikatem w jego twórczości.
Zarówno samo przedsięwzięcie jak i dzieła powstałe w wyniku tych dążeń stanowią, w skali Polski i świata, gratkę dla kolekcjonerów, muzeów, inwestorów i pasjonatów szkła i designu. To również historyczny wkład w rozwój wzornictwa. Dodatkowo, nowo powstałe "szkła", posiadają certyfikaty i ręcznie grawerowane sygnatury, oraz numeracje serii poświadczające ich autentyczność.
Do projektu Gala i Purgał zapraszają także przyjaciół i dawnych współpracowników profesora z Huty "Barbara". Tak tworzy się zespół składający się z technologa Zbigniewa Tomaszewskiego, twórcę wszystkich formuł kolorystycznych szkła selenowo-kadmowego, które Horbowy wykorzystywał w kreowaniu swoich dzieł. Dołącza także pan Leszek Kulawiak, mistrz hutnictwa, który w owym czasie "wystrzygał" w "artystycznej" i był tym "wybitnym" który wspomagał w tworzeniu prac dyplomowych uczniów profesora Horbowego, między innymi pani Lucyny Pijaczewskiej, pana Czesława Zubera, czy Kazimierza Krawczyka. Ostatnim z dawnych mistrzów w zespole jest pan Jan Kasprowicz, topiarz, bez którego żaden z wspomnianych mistrzów nic by nie zrobił. To pan Jan rozdaje "szklane karty" topiąc szkło według receptury Tomaszewskiego, z którego Kulawiak wytwarza formy według projektu mistrza Horbowego, a ostatniego szlifu całej szklanej kolekcji nadaje mistrz, grawer Artur Gajczak, syn jednego z najlepszych "dawnych" hutników "artystycznej".
Tak oto w "Leśnej Hucie" mistrza Henryka Łubkowskiego, przy wtórze syczącej pary formowanego szkła, postukiwaniu stalowych nożyc i brzęku piszczeli, powstała kolekcja szkła "dawnych", a jednak wciąż "współczesnych" mistrzów. Wyjątkowa i niepowtarzalna, łączy w sobie szlachetność rzemiosła z wirtuozerią formy i wyrafinowaną kulturą szkła. Nasycona miłością do piękna i niemalże alchemiczną barwą niczym ambrozja spływa na nasze zmysły, głaszcząc tycjanem, malachitem, czy rubinowym refleksem unikatowych kształtów spod ręki mistrza Horbowego.
Szkło rubinowe używane jest przede wszystkim w celach dekoracyjnych, do wyrobu ozdobnych naczyń, przedmiotów i witraży. Wyroby ze szkła rubinowego osiągają wysokie ceny i są cenione przez kolekcjonerów. Rubin uzyskany przy użyciu selenu, został użyty do budowy gwiazd posadowionych na szczytach wież soborów kremlowskich.
Współpracując z profesorem Zbigniewem Horbowym w hucie Barbara w Polanicy Zdrój,technolog inż. Zbigniew Tomaszewski, opracował dziesiątki receptur na kolor i barwienie szkła przy użyciu związków selenu i kadmu. Eksperymentując w poszukiwaniach wyrafinowanych odcieni szkła, stworzył własną, niepowtarzalną technologię szkła selenowo - kadmowego, której po niemalże trzech dekadach, wraz z profesorem Horbowym, użył ponownie do stworzenia kolekcji Horbowy Nowa Era.
Profesor Zbigniew Horbowy to kultowa postać świata wzornictwa - artysta-plastyk zajmujący się wzornictwem przemysłowym, szkłem unikatowym i użytkowym, profesor na Wydziale Ceramiki i Szkła oraz rektor Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Jego dzieła zdobią prywatne i muzealne zbiory w kilkudziesięciu krajach świata. Kolekcja szkieł profesora zdobiła także dwór szacha Rezy Pahlaviego, oraz gabinety głów państw i ambasad wielu krajów.
Jego wkład w rozwój polskiego hutnictwa przemysłowego i artystycznego jest nieoceniony i obecnie zainteresowanie jego osobą i twórczością rośnie znacząco. Pojawiają się kolejne wzmianki i artykuły w mediach związanych z designem i sztuką, w których opisywani są zarówno uczniowie, których profesor wykształcił i ukierunkował, którzy aktualnie odnoszą sukcesy na całym świecie, ale przede wszystkim sam profesor Zbigniew Horbowy, przedstawiany jako czołowy, pierwszy, największy Polski projektant, reformator i twórca własnej szkoły wzorniczej.
Uważany jest za projektanta, który w Polsce jako jeden z pierwszych twórców odszedł od tradycyjnych wzorów i utorował drogę nowemu myśleniu w dziedzinie szkła artystycznego. Jego wzory opierają się na prostej konstrukcji, ekonomice formy, oszczędnej kolorystyce, chłodnej, obiektywnej linii. Dużo uwagi poświęca na eksperymenty technologiczne wzbogacające kolorystykę i różnicujące konsystencję szkła poprzez dodawanie do masy szklanej związków metali. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w. w sklepach poszukiwano szkieł Horbowego, co w czasach PRL było zjawiskiem wyjątkowym.
Profesor chętnie podejmował projekty i realizację dużych form architektonicznych w szkle, m.in. witraży o pow. 180 m2 , kompozycji przestrzennych w Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu, szklanych realizacji w firmach Cuprum i Provent we Wrocławiu.
W jego dorobku jest ponad 30 wystaw indywidualnych, m.in.: Wrocław, Warszawa, Sofia, Budapeszt, Wiedeń, Berlin, Drezno, Bremerhaven. Wziął udział w ponad 80 wystawach zbiorowych, z których ważniejsze to: Wrocław, Kraków, Liége, Berlin, Praga, Budapeszt, Belgrad, Sofia, Wiedeń Warszawa, Hannover, Paryż, Sztokholm, Duisburg, Praga, Erfurt, Drezno, Sztokholm, Moskwa, Sofia, Düsseldorf, Rühimäki.
Otrzymane nagrody:
nagroda Ziemi Kłodzkiej w 1961 r.
nagroda Centralnej Rady Wzornictwa w 1964 r.
nagrody Ministra Kultury i Sztuki: 1962, 1969, 1975, 1979r.
złote medale na wystawach: Jablonec 1973r., Triennale Szkła w Kłodzku 1986r.
srebrny medal na wystawie w Erfurcie w 1974 r.
nagrody na Ogólnopolskich Wystawach Szkła w Katowicach w latach 1977 i 1979.
nagroda Miasta Wrocławia w 1978 r.
Srebrny As Polish Foundation Promotion 1996r.
